Şunu Artık Yeter

Başlıktan yola çıkacak olursak(niye böyle bir şey yapıyoruz ben de bilmiyorum,başlığı kim yazdı onu da bilmiyorum.)biraz sinir,öfke ve kafa karışıklığının olduğunu düşünebiliriz.Kimde diye sorarsanız tabiki de sizin de tahmin edeceğiniz gibi bende değil bir arkadaşımda.Arkadaşım işte çok üzgünmüş böyle demiş.İnsan üzülüyo işte bazen bazı olanlara.Sonra bir bakıyo önüne kara bir toprak,asvalt..evet kıvranıyorum bende ufak bir çocuğun uykuya dalmaya çalışması gibi yazıya dalamaya..Bekliyorum,nöbetini tutuyorum işte dünyanın alıp götürmesinler diye.En olmadık yerlere bakıyorum sanki aranacak bir şeyler kalmış gibi.Kum saati almayı düşünüyorum mesela saatlerce,duvara bakarak.Gerçekten çok düşünüyorum kum saati almayı,ya da biraz kum biraz saat almayı.Bazende bırakıp gidiyorum işte tuttuğum ipleri.Uçlarında yok zaten bir şey sallanıp duruyolar öyle boşlukta.Sonra bazen uzanıyorum bakıyorum tavana sonra kırıyorum tuğlaları,kiremitleri ne varsa böyle yukarı doğru..takıyorum o olmayan kanatlarımı uçuyorum o olmayan şehirlerde..olmayacak ülkelerde..olmayacak çocukları arıyorum işte.Sonra alıyorum elime biraz tahta biraz bıçak(bıçağın da birazına tüküreyim)koca bir ağacın ama öyle böyle değil koccaman bir ağacın her on dalından birine işaret planlıyorum,düşerken belki anlarım nerde olduğumu(çakıldı yere)Buna hakkımız olmalı de mi?İnsan düşerken nerede olduğunu bilmeli.İnsan alnın ortasına değen kurşunun nerden geldiğini bilmeli mesela,ayağının takıldığı taşı görüp..en azından selam verebilmeli ona.Bindiği balona ok atan ve kaçan uzun saçlıya teşekkür edebilmeli..Çok hakkımız var aslında almadığımız,alamadığımız.Ya da hicret ederken başka ülkeye evde kalan-dededen kalma saatimiz- var..anneannemizden kalan yüzük dönüp almaya utandığımız.Mezarlarda var yanında gittik diye;

O vefakar

O fedakar

Bizsiz nefesi haram bilen

O masum insancıkların..onların mezarları işte var bi yerlerde..

Evet

  Unutmayalım ki hepimiz var bir yerlerde mezarları..hemde hepimizin..